अमृतातेही पैजा जिंके

दिवसभर धो धो पाऊस कोसळत असतो.

आपण आठवडाभर घरात मदत न केल्याने आज अंग चोरुन बसणं शक्य नसतं. त्यामुळे आपण घरच्यांसाठी निमूटपणे दिवसभर वाहनचालक बनणं मान्य करतो.

सकाळपासून चार फेऱ्या मारुन होतात. मग आपल्याला वाढलेल्या दाढीची आठवण होते. आपण पुन्हा चारचाकी काढतो. तेवढ्यात अर्धांगाला अजून एक काम आठवतं. मग आपण वाहनचालकाच्या भूमिकेत शिरतो.

पाऊस कोसळत असतो.

कामं पूर्ण होतात. बाजारात असताना, अर्धांग शेजारी बसलेलं असताना आपण दुकानात फोन करुन गर्दी आहे का ते विचारतो. त्यावर गेली 26 वर्षे आपली श्मश्रू / क्षौर करुन मित्र झालेला दुकानदार आपल्याला लगेच बोलावतो. सकाळपासून आपण केलेल्या सेवेमुळे प्रसन्न झालेलं अर्धांग गाडीत बसून वाट पहायला तयार होतं.

पाऊस कोसळत असतो. आपण कशीबशी जागा शोधून गाडी उभी करतो. दुकानाकडे धाव घेतो. आपला मित्र समोर बसलेल्या गिऱ्हाईकाला बांधलेलं फडकं काढत असतो.

आपल्याला खुर्चीत बसायला सांगतो. पांढरं शुभ्र कापड आपल्या गळ्याभोवती बांधून दाढीवर पाणी मारतो. आता तो वस्तरा हातात घेणार इतक्यात आधीचं गिऱ्हाईक झालेल्या कामात सुधारणा सुचवतो. आपल्याला तसंच सोडून मित्र आधीच्या गिऱ्हाईकाकडे पुन्हा वळतो.

एका गिऱ्हाईकाची अर्धी दाढी करुन दुसर्‍या गिऱ्हाईकाकडे वळणाऱ्या रस्त्याकडेच्या न्हाव्याच्या गोष्टीची आठवण आपल्या डोक्याचा ताबा घेते.

जुन्या गिऱ्हाईकाने वेळ खातं. आणि इतका वेळ गाडीत थांबलेल्या अर्धांगाचा फोन येतो. गुंडाळलेल्या पांढऱ्या कापडातून शर्टाच्या खिशातील फोन आपण कसा बसा बाहेर काढतो. 'हो. हो. आलोच आलोच' म्हणत आपण फोन समोर आरशाखालच्या टेबलावर ठेवतो. अर्धांग गाडीत बसलं आहे ही सत्यपरिस्थिती आपण 26 वर्ष जुन्या मित्राला सांगतो.

बाका प्रसंग ओळखून तोही कामाची घाई करतो. इतक्यात त्याला लागोपाठ दोन फोन येतात. वेळ गेल्याने आपण चुळबुळ सुरु करतो. मग तो घाईघाईने आपल्याकडे वळतो.

इतक्यात आपण समोर ठेवलेला आपला फोन वाजतो. 'वहिनींचा फोन आलाय वाटतं. घ्या लवकर.' असं आपला मित्र सांगतो.

परदेशी असलेल्या आणि यापूर्वी एकदाच बोलणं झालेल्या आपल्या एका सुस्वरूप वर्गमैत्रिणीने कधी नव्हे तो आज व्हॉटस अॅप कॉल केलेला आहे हे बघून आणि मित्राने 'वहिनींचा फोन' असं म्हटल्याने किंचित रोमांचित होऊन आपण फोन उचलतो. हॅलो हॅलोत वेळ जातो. 'थोड्या वेळाने फोन करु का? आता मी सलूनमधे आहे' किंवा 'आता मी बार्बरकडे आहे' किंवा 'आता मी पार्लरमधे आहे' अशा विविध वाक्यरचना निमिषार्धात डोक्यात तयार होतात.

पण अर्धी दाढी करुन गिऱ्हाईकाला अडकवून ठेवणाऱ्या आणि काही क्षणांपूर्वी डोक्याचा ताबा घेतलेला न्हावी पुढे येतो. आणि 'थोड्या वेळाने फोन करु का? जरा न्हाव्याकडे बसलोय' असं वाक्य आपण त्या परदेशस्थ सुस्वरूप मैत्रिणीस ऐकवतो.

इंप्रेशन मारण्यात कायम गडबड करणाऱ्या आपल्याला त्याचवेळी समोरच्या आरशात स्वतःचा गोरामोरा झालेला चेहरा दिसतो. आणि 26 वर्ष श्मश्रू / क्षौर करणारा तो नाभिक / वारिक मित्र आपल्या शब्द योजनेमुळे विचलित होऊन वस्तरा परजताना दिसातो. की मग एकाएकी अमृतातेही पैजा जिंकेवरचं आणि एकाच वेळी अनेक गोष्टी आठवणाऱ्या स्मरणशक्तीवरचं आपलं प्रेम आटू लागतं.