लोकांच्या मनात राष्ट्रप्रेम जागृत व्हावे म्हणून चित्रपटगृहात राष्ट्रगीत वाजवले जाते असे मी समजतो.
गेल्या आठवड्यात बाहुबली पाहायला सहकुटुंब सहपरिवार मल्टिप्लेक्समध्ये गोल्ड चेअर्स बुक केल्या होत्या. जातानाच पॉपकॉर्नच्या टोपल्या, आणि शीतपेये वगैरे घेऊन गेलो होतो.
शेजारी एक जोडपे बसले होते. त्यांचा देखील जामानिमा आमच्यासारखाच होता. आल्याआल्या त्यानी खुर्च्या पसरून त्यावर आडवे होऊन पॉपकॉर्न खायला सुरवात केली होती. मग सचिनच्या चित्रपटाचा ट्रेलर आला.
मग जनगणमन सुरु झाले. मी आणि माझे माझे कुटुंब उभे राहिले. जोडप्यातील स्त्रीला त्या अंधारात खुर्ची नीट करण्याचे बटण सापडले. पण पुरुषाला काही सापडेना. आणि खुर्ची पूर्ण उघडल्याने त्यावरून त्याला पाय खाली टाकून उभे राहता देखील येईना. इथे आम्ही विंध्य हिमाचल करत द्राविड उत्कल बंग पर्यंत जाऊन पोहोचलो. पुरुष कावरा बावरा झाला. आमच्यापैकी कुणी कायदा हातात घेणारे नाही ना याची खात्री करून घेण्यासाठी तो केविलवाण्या नजरेने आम्हा सगळ्यांकडे पाहात होता. त्याच्या बायकोच्या चेहऱ्यावर, 'कुठे घेऊन जायच्या लायकीचे नाहीत' हे भाव त्या अंधारातही स्पष्ट वाचता येत होते. शेवटी आम्ही 'जय हे' करायला सुरवात करेपर्यंत तो मनुष्य आपल्या पॉपकॉर्नची टोपली उधळीत कसा बसा उभा राहिला आणि त्याने आपली राष्ट्रभक्ती सिद्ध केली. त्यानंतर, संपूर्ण चित्रपटात, जेव्हा जेव्हा हाणामारी चालू होती तेव्हा मी आणि माझी मुले ते पायाजवळ पडलेले पॉपकॉर्न जोरजोरात पाय आपटून पॉप करत होतो.
प्रसंग नंतर विसरलो होतो. पण रविवारी चार्ली चॅप्लिनचा सिटी लाईट्स हा सिनेमा पाहात होतो. त्याचा सुरवातीचा सीन पाहिला. त्यात राष्ट्रगीत वाजते आणि नुकत्याच अनावरण झालेल्या पुतळ्याच्या हातातील तलवारीत पॅन्ट अडकलेल्या चार्लीची धडपड पहिली आणि बाहुबलीतील शेजाऱ्याची धडपड आठवली. शेजाऱ्याची धडपड जरी कॅमेऱ्यात पकडू शकलो नसलो तरी चार्लीचा तो सीन आंतरजाल आणि युट्युबमुळे तुमच्याशी शेअर करू शकतो.
No comments:
Post a Comment