------------
आता किमान दिवाळीच्या आधी गाडी मिळावी आणि गोव्याला गाडीतून जाण्याचा बेत पार पडावा म्हणून मी मारुतीचा धावा सुरु केला. तेहतीस कोटी देवात एक नवा सुझुकी नावाचा देव तयार करून मग त्याचीही आराधना करावी की काय याचा मी विचार करू लागलो. आणि एक दिवस दुकानातून फोन आला की दिवाळीच्या नंतर गाडी हातात येणार. एखाद दोन दिवस पुढे मागे होईल कदाचित पण मिळेल गाडी गोव्याला जायच्या आधी.
त्यातलं एखाद दोन दिवस मागे पुढे ऐकून माझा धीर सुटला. याआधीचे दोन तीन मोघम वायदे जसे पुढे ढकलले गेले होते तसंच याचंही झालं तर काय घ्या? इथे हॉटेलचं बुकिंग करून झालं होतं. घरगुती दवंडीवाल्यांनी अख्ख्या मित्रमंडळाला हॉटेलची वेबसाईट दाखवून वाहवा मिळवून झाली होती. सगळे खुशीत होते की आपण लांबच्या प्रवासाला जाणार आणि इथे आमच्या मारुतीरायाला द्रोणागिरीऐवजी हरयाणाला पाठवलं तर एर्टिगा नावाची औषधी मुळी लवकर सापडत नव्हती. आता बहुतेक रामालाच मूर्च्छित व्हायची वेळ आलेली होती. शेवटी या वाट बघण्याचा ताण असह्य होऊन मी सगळ्यांची विमानाची तिकीट काढली आणि तसं जाहीर केलं.
दिवाळीची सगळी खरेदी जुन्या गाडीतून पार पडली. बरेचदा विमानाने गेलेलो असल्याने विमानप्रवासाचं अप्रूप आता कुणाला नाही, पण मग अगदीत खेड्यातले येडे दिसायला नको या सबबीखाली जास्तीची खरेदी केली गेली. या मारुतीच्या पायी माझा जो काही अवाच्या सव्वा खर्च चालला होता की त्यापेक्षा फॉर्च्युनर किंवा मग ऑडीही कदाचित स्वस्तात पडली असती असं मला वाटू लागलं. मारुतीच्या ब्रह्मचारी असण्याचं रहस्यदेखील कळलं. रामरक्षा लिहायला बसले असताना मारुतीरायाच्या ब्रह्मचर्याचं कौतुक कसं करायचं त्या विचारात असताना जेव्हा बुधकौशिक ऋषींच्या समोर त्यांच्या पत्नीने केलेल्या खरेदीचे बिल आले असेल तेव्हा अगदी सहजपणे त्यांना ब्रह्मचारी हनुमंतासाठी ‘बुद्धिमतां वरिष्ठं’ ही उपाधी सुचली असावी याची मला खात्री पटली.
पण भावजयीसमोर सगळी खरेदी चालली असल्याने आणि त्यात पुन्हा पुन्हा माझं वर्णन अगदी प्रेमळ नवरा असं केलं जात असल्याने चेहऱ्यावर हसू कायम ठेवणं भाग होतं. भावाच्या खिशालाही चाट बसत होती. त्यामुळे ‘मारुतीच्या बेंबीत गार गार वाटतं’ ही कथा आम्हा दोघांना मनोमन पटली. लग्नानंतरची पहिली दिवाळी असावी इतका खर्च करून सतरावी दिवाळीही पार पडली. गोव्याला जायचा दिवस जवळ येत चालला होता आणि तीन दिवस आधी दुकानातून फोन आला, ‘साहेब, गाडी आली आहे. तुमची जुनी गाडी घ्यायला माणूस कधी पाठवू?, तुम्हाला गोव्याला गाडी घेऊन जाता यावी म्हणून सगळी काम धावपळीत केली आहेत. काळजी करू नका. एक दिवस आधी गाडी हातात देतो. मस्त होईल तुमची ट्रिप. अजिबात काळजी करू नका.’
विमानाची तिकिटं रद्द करता येतात पण पैसे परत मिळत नाहीत या प्रकारातील असल्याने ‘जुनी गाडी घेऊन जा. अन नवीन गाडीचं मात्र सगळं एका आठवड्यानंतर करूया.’ असं म्हणून मी फोन ठेवला. नवीन गाडी लगेच लांबच्या प्रवासाला नेऊ नये. थोडी हाताखाली येऊ द्यावी. मग न्यावी. तसंही इतका लांबचा प्रवास म्हणजे बाकीच्यांचे पाय आंबतात, गरगरायला होतं, फ्रेश व्हायला चटकन कुठे जाता येत नाही, पुतण्या अजून लहान आहे, त्याला प्रवास सोसणार नाही; वगैरे गोष्टी स्वतःला सांगत मनाचं समाधान करून घेतलं.
गोव्याहून परतलो आणि एका शनिवारी गाडी घ्यायला जायचं ठरवलं. भावाला फोन करून सांगितलं की मी संध्याकाळी येतो आहे. पुतण्या खूष झाला होता. त्याला आनंद काकाची मोठी गाडी पाहायची होती. ‘तू लौक्कर ये’ असा त्याचा गोड हुकूम ऐकला आणि दुकानाकडे निघालो. गाडी सजलेली होती. गुलाबी रंगाची सॅटिनची फुलं लावलेली गाडी बघून आम्ही सगळे खूष झालो. वेगवेगळ्या सह्यांचे सोपस्कार झाले. ऍक्सेसरीजचे वेगळे पैसे द्यायचे होते. मी रोख रक्कम काढून ठेवली होती. मला वाटलं ही पर्समध्ये टाकून आणेल हिला वाटलं मी घेतली आहे. मग हिने लगेच माझी बाजू सावरत धावपळ करून घरी जाऊन रोख रक्कम आणली. आपण प्रेमविवाह करताना योग्य निवड केली याची जाणीव होऊन मी थोडा खूष झालो आणि आपल्या नवऱ्याचं आपल्यावाचून काही चालत नाही या जाणीवेने तीही सुखावल्यासारखी वाटली.
मग विक्रेत्याने अर्धा पुरुष उंचीची मोठी चावी काढली. लहानपणी मला या चावीचे आणि क्रिकेटमध्ये मॅन ऑफ द मॅचला देतात तो मोठा चेक देतात त्याचे फार अप्रूप होते. इतकी मोठी चावी वापरायची कशी? आणि कॅशियरच्या समोरच्या छोट्या खिडकीतून तो मोठा चेक आत द्यायचा कसा? ह्या प्रश्नांनी माझं बालमन चिंतेत असायचं. माझ्या आयुष्यातील क्रिकेटची विकेट फार लवकर गेली असल्याने तसला मोठा चेक मिळण्याची शक्यता कधीच मावळली होती. पण ती मोठी चावी पाहून माझं बालपण पुन्हा डोळ्यासमोर आलं.
सकाळच्या कोवळ्या उन्हात उभं राहून मोठी चावी हातात घेऊन फोटो बिटो काढून घ्यायला सुरवात केली. सात जणांच्या सात फोनमध्ये फोटो काढताना कारचा सेल्समन दमून गेला. आणि सकाळचे कोवळे ऊनही बऱ्यापैकी चटके देते याचा मला प्रत्यय आला. शेवटी सगळ्यांच्या मोबाईलमध्ये फोटो आल्यावर गाडी ताब्यात घेतली. आणि विक्रेत्याने मोठी चावी परत घेतली. तेव्हा ती चावी घरी घेऊन जायला मिळणार नाही म्हणून माझा धाकटा थोडा हिरमुसला. आणि हा गुणही त्याने माझ्याकडूनच घेतला या आनंदात त्याचं सांत्वन करून मी ड्रायव्हिंग सीटवर बसलो. बायको शेजारी बसली. आई, सासू सासरे मधल्या सीटवर बसले आणि पोरं मागच्या सीटवर बसली. पोरांचा उत्साह, आई आणि सासू सासऱ्यांच्या चेहऱ्यावरचं कौतुक आणि हिच्या चेहऱ्यावरचा आनंद पाहून माझा इतके दिवसांचा ताण निवळला. एका अनामिक आनंदाने माझं मन भरून गेलं होतं. माझा स्वभावंच तसा आहे, घरचे सगळे खूष झालेले दिसले की खूष होण्याचा.
थोडं इकडे फिरून सासू सासऱ्यांना घरी सोडलं. संध्याकाळ होत आली होती. भावाला फोन केला की मी निघालो आहे, आपण रात्री मरिन ड्राईव्हला जाणार आहोत.
No comments:
Post a Comment