-----------
मला गाडी चालवायला अतिशय आवडतं पण गाडी माझ्यासाठी वाहतुकीचं साधन आहे स्टेटस सिम्बॉल नाही. त्यामुळे मला ऑडीच क्यू ३ मॉडेल सोडल्यास बाकीच्या गाड्या चटकन ओळखता येत नाहीत. क्यू ३ ओळखता येते कारण एकदा दुसऱ्याच्या ऑडीबरोबर माझ्या गाडीने भर रस्त्यात लडिवाळपणा केला होता. त्यामुळे मग हिंदी चित्रपटातील गर्भश्रीमंत मुलीचा अमरीश पुरी छाप दिसणारा उर्मट बाप, गरीब हिरोच्या ए के हंगल छाप तत्वनिष्ठ बापाला सुनावतो, 'अपने लाडले को संभालो, जितना तुम कमाते हो उतना तो मेरी बेटी लिपस्टिकपे खर्च कर देती है,' तश्या प्रकारचे संवाद भर रहदारीच्या रस्त्यावर, प्रचंड मोठ्या प्रेक्षकवर्गासमोर घडल्याने ऑडी क्यू ३ तर मी डोळे बांधून झोपलो तरी ओळखू शकतो. माझा स्वभावंच तसा आहे, घडलेल्या प्रसंगाची हिंदी पिक्चरशी संगती लागली की मग मी कधी काही विसरत नाही.
गाड्यांच्या बाबतीत केवळ उपयुक्ततावादी दृष्टिकोन बायकोत आणि मोठ्या मुलात रुजवायला मी यशस्वी झालो असलो तरी धाकट्या मुलाच्या बाबतीत मात्र माझं जरा दुर्लक्ष झालं आणि त्याचा त्याने पुरेपूर फायदा उठवला. त्याला गाडीच्या लोगोवरून गाड्या ओळखता येतात. त्याला गाड्यांच्या किमती माहिती असतात त्यांची वैशिष्ट्ये माहिती असतात. कुठल्या गाडीची कुठली मॉडेल्स आता बंद झाली आहेत? कुठली आता नवीन बाजारात येणार आहेत? हे त्याला सगळं माहिती असतं. आणि तेही घरात कुठलंही कार किंवा बाईकविषयक मासिक येत नसताना. तो ही सगळी माहिती कुठून कुठून गोळा करत असतो कुणास ठाऊक?
त्याच्या या ज्ञानामुळे माझा उपयुक्ततावादी दृष्टिकोन अगदीच हा आहे हे आपल्या आईला आणि मोठ्या भावाला पटवून देण्यात तो यशस्वी ठरला. नंतर नंतर तर मला केवळ दृष्टिकोनच नव्हे तर मीदेखील अगदीच हा आहे असं मला वाटू लागलं. आणि आमच्या जुन्या कारचं मॉडेल कुठलं होतं ते कुणी चटकन विचारलं तर टाटा इंडिगो की टाटा इंडिका ते सांगताना अडखळायला होऊ लागलं. तो जवळ असला की तोच त्या संभाषणात भाग घेऊन माझी सुटका करायचा आणि समोरच्याची शाबासकी मिळवायचा. शेवटी माझ्यावर दया येऊन त्याने एकदा मला नियम बनवून दिला होता की कुणी विचारलं तर लक्षात ठेवायचं की गो म्हणजे गेली पण आपल्याकडे तर गाडी आहे म्हणजे आपली गाडी इंडीगो नाही. तेव्हापासून माझा गोंधळ कमी होऊ लागला. मला त्याचं फार कौतुक वाटलं. मला शिकवू शकणाऱ्यांचं मला कायम कौतुक वाटतं.
आमची ही गाडी बरीच जुनी झाली. घरातील मंडळी तीच असली तरी त्यातील लहानांची उंची आणि रुंदी वाढली. त्यामुळे त्यांच्यासमोर आपण अगदीच लहान दिसू नये याची मला काळजी वाटू लागली. चाळीशीत उंची वाढवता येत नाही हे कटू सत्य जाणवल्यामुळे चिंता वाढून रुंदी वाढत राहिली. पण त्यामुळे गाडीतील उपलब्ध जागेचा प्रश्न अजूनच कठीण होऊ लागला. मुले मोठी झाल्याने माझ्याशेजारी पुढच्या सीटवर कोण बसणार यावरून होणारी भांडणे उग्र रूप धारण करू लागली. आणि मग जुन्या टाटाला टाटा करायची वेळ आली आहे हे मी हळूहळू स्वीकारायला सुरवात केली. आणि एक दिवस धाकट्या भावाने त्याची स्कोडा गाडी बदलून नवी होंडा सिटी घेतली. भाऊ घरी आला आणि त्याच्या गाडीची सगळी वैशिष्ट्ये त्याच्या आधी माझ्या धाकट्या पोराने त्याच्यासमोर सांगितली. मग विजयी वीराच्या आविर्भावात सिटीतून सिटी फिरवायला घेऊन चल म्हणून आपल्या काकाला ऑर्डर सोडली. भावाचं त्रिकोणी आणि माझं चौकोनी कुटुंब एका गाडीतून जाणं शक्य नसल्याने शेवटी त्याच्या सिटीबरोबर मी टाटा घेऊन निघालो. त्या दिवसानंतर दोन्ही पोरांनी टाटाचं नाव टाकलं. आणि शेवटी मी नवी गाडी घ्यायला तयार झालो.
नवी गाडी घ्यायची तर कमीत कमी सात सीटर घ्यायची असं ठरलं. धाकट्या पोराने लगेच ताकीद दिली की ओम्नी घ्यायची नाही आहे. बायकोच्या मैत्रिणींकडे ज्या गाड्या होत्या त्या महागड्या असल्या तरी सात सीटरची माझी अट पुरी करणाऱ्या नव्हत्या. गाडीची किंमत राहत्या घराच्या किमतीच्या दहा टक्क्यापेक्षा जास्त असू नये हे माझं तत्व आता घरात कुणालाच पटत नव्हतं. जी गोष्ट पैसे मिळवून देते तिच्यात जास्त गुंतवणूक करावी. जिच्यातून कमाई होत नाही अश्या कुठल्याही गोष्टीला आपण जरी आपली मिळकत मानत असलो तरी ती आपलया गळ्यातील लोढण्यासारखी असते हे माझे मत 'रिच डॅड पुअर डॅड'च्या पुस्तकात छापून आलेले आहे असे मी जेव्हा सांगितले तेव्हा सगळ्यांनी माझ्याबरोबर तो लेखकही अगदी हा आहे अशी प्रतिक्रिया दिली.
मग माझा उपयुक्ततावाद आणि धाकट्याचं ब्रँड ज्ञान यांचं उघड गृहयुद्ध सुरु झालं. आता घरातले सगळे धाकट्या लेकाचे भक्त होऊन माझ्या विरुद्ध उभे ठाकले होते. धाकट्याने फॉर्च्युनर, लॅंड क्रूजर वगैरे गाड्या सुचवल्या. मग, तुमचा बाप अगदी ए के हंगलच्या भूमिकेइतका इतका गरीब नसला तरी अमरीश पुरीच्या भूमिकेइतका श्रीमंत नाही हे समजावून सांगण्यात माझा बराच वेळ गेला. मग त्याने इनोव्हा, होंडा बी आर व्ही सुचवल्या. मी टाटा हेक्सा बद्दल बोललो तर त्याने त्याबद्दल नकारात्मक रिव्ह्यू दिला. त्यापेक्षा मारुती एर्टिगा बरी असं तो चुकून बोलला आणि माझा जन्म शनिवारचा असल्याने मारुतीराया माझ्या उपयुक्ततावादाच्या बाजूने उभे राहिले असल्याचं मला जाणवलं. मी लगेच एर्टिगा वर शिक्कामोर्तब केलं. आपण काय चूक केली ते धाकट्याच्या लक्षात आलं होतं पण आता मी मागे हटणार नव्हतो. मग त्याने बऱ्याच वाटाघाटी करून बाकीच्या ऍक्सेसरीज वाढवून घेतल्या. आणि शत्रुपक्ष तहाची कलमे उधळून टाकून नव्याने गृहयुद्ध सुरु करायच्या आधी मी एर्टिगा बुक करायला धावलो.
दुकानातील विक्रेता मला वेगवेगळ्या कार्स दाखवायचा प्रयत्न करत असताना मी त्याला थांबवून हे पैसे घे आणि एर्टिगा बुक कर असे सांगून आश्चर्यचकित केलं. गिऱ्हाईक दुकानात आल्यापासून त्याला पाणी द्यायच्या आत तिसऱ्या मिनिटाला कार विकली जाण्याचा हा त्याच्या आयुष्यातील पहिला प्रसंग असावा. बाकी सगळं ठरत असताना मुद्दा आला तो रंगाचा. धाकट्याला लाल रंग आवडतो तर मोठ्याला निळा. पण एर्टिगात लाल रंग येत नाही, हे आधीच माहित असल्याने धाकटा त्यातून बाहेर पडला. मग बायकोने पर्ल ब्लू ब्लेझ निवडला. विक्रेता म्हणाला हा रंग फार कमी वापरला जातो त्यामुळे कार यायला नेहमीच्या वेटिंगपेक्षा जास्त वेळ लागेल. पण बायको त्याच रंगावर ठाम राहिली आणि आम्ही दुकानातून दहाव्या मिनिटाला बाहेर पडलो. विक्रेता खूष दिसत होता आणि त्याचे साथीदार आश्चर्यचकित. निर्णय घेऊन मग दुकानात जाण्याच्या माझ्या सवयीमुळे त्या दिवशी दुकानाच्या मॅनेजरने विक्रेत्याची पाठ थोपटली असेल या कल्पनेने मी खूष झालो. माझा स्वभावंच तसा आहे दुसऱ्याचं काम सोपं झालं की खूष होणारा.
No comments:
Post a Comment